Hersenletseltrefpunt
126 CVA’s per dag
De impact van een beroerte
Jaarlijks krijgen zo’n 47.000 mensen een CVA. Per dag zijn dat gemiddeld 126 personen. Een CVA verandert veel in het leven van iemand die hierdoor getroffen wordt. Ook voor familie, vrienden en kennissen staat het leven op z’n kop. Voor hen organiseert het Antonius Ziekenhuis samen met de patiëntenvereniging Hersenletsel.nl en Noorderbrug een maandelijks Hersenletseltrefpunt in Sneek.
Lotgenoten ontmoeten
Tijdens het Hersenletseltrefpunt delen lotgenoten ervaringen met elkaar. “Dertig jaar ben ik al aan het knokken om te herstellen van een CVA,” vertelt een oudere dame in een scootmobiel. “Waar ik me schuldig over voel, is dat mijn partner soms het pispaaltje is, terwijl hij me altijd steunt!” Een zelfstandige vrouw in de veertig vertelt: “Mijn man is bij me weg gegaan na een CVA, want ik gedroeg me als een kind van drie. Ik moest opnieuw leren eten, praten en lopen. Ik heb het opgroeien van mijn kinderen gemist. Tegenwoordig ben ik aan mijn rechteroog blind. Mijn kinderen zijn inmiddels ouder en worden nu door een zorginstelling ingelicht over wat ik heb gehad.”
Ongemerkt een herseninfarct
Een CVA merk je niet altijd meteen op. “Toen ik onderweg was naar mijn vakantiebestemming, kreeg ik pijn door mijn hele lichaam. Ik ben zelf naar huis gereden. Later bleek dit een herseninfarct te zijn. Waarschijnlijk heb ik daarvoor ook kleine herseninfarcten gehad. Ik liep soms alsof ik dronken was en tijdens mijn werk ben ik een keer bijna gevallen toen ik op grote hoogte stond. Tegenwoordig mag ik niet werken en autorijden. Fietsen kan ik wel, maar mijn vrouw moet zeggen wanneer ik af moet stappen. Anders vergeet ik het en val ik om,” vertelt een man van 49. “Hij heeft minder emoties en het kost hem moeite om te spreken. In zo’n revalidatieperiode moet je als partner veel geduld hebben. Ook kom je er achter wie je echte vrienden zijn,” vertelt zijn vrouw.
Samen sterk
Een ouder echtpaar deelt ook hun verhaal tijdens het Hersenletseltrefpunt. “Het eerste jaar na mijn CVA is uit mijn geheugen gewist. Mijn vrouw vertelt me dat ik de namen van de kinderen niet meer allemaal wist. Tegenwoordig gaat het goed met me. Ik kan weer fietsen, maar wel in een ligfiets. Ik mag gelukkig ook weer autorijden. Dit doen mijn vrouw en ik samen. Zij wijst de weg en halverwege wisselen we om. Ze is beter dan een navigatiesysteem. Samen redden we het wel!”