Alie Werkman: 50 jaar in dienst bij Antonius!

Alie Werkman is al jarenlang werkzaam als verpleegkundige op de afdeling Interne Geneeskunde. Hoewel ze er vroeger van droomde om fysiotherapeut te worden, veranderde dat na een gesprek met haar schooldecaan. De gedachte om nog vele jaren in de schoolbanken te zitten, sprak Alie niet aan. Haar decaan adviseerde haar daarom om een opleiding tot verpleegkundige te overwegen. Alie besloot een sollicitatiebrief te schrijven aan Antonius. En nu, vijftig jaar later, is Alie nog altijd blij met deze keuze. ‘’Antonius heeft mij gevormd naar wie ik nu ben’’, zegt ze tevreden.

Inservice-opleiding

Vijftig jaar geleden begon Alie haar carrière in de zorg met een inservice-opleiding in het Sustershuus aan de Meeuwenlaan in Sneek, wat hoorde bij het voormalig Sint Antonius ziekenhuis. Tijdens haar opleiding verbleef Alie op een toegewezen kamer. ‘’Eerst ging ik drie maanden naar school, daarna werkte ik zes weken op een afdeling en vervolgens ging ik weer een week terug naar school’’, vertelt Alie. Elk halfjaar wisselde ze van afdeling, wat voor veel afwisseling en leermogelijkheden zorgde. ‘’Dit maakte mijn schooltijd heel dynamisch en leerzaam. Wat ik in de studieweek leerde, kon ik in de daaropvolgende zes weken meteen in de praktijk brengen’’, vertelt ze. Uiteindelijk voltooide Alie haar opleiding met succes.

IC-opleiding

Na haar inservice-opleiding begon Alie aan de IC-opleiding bij Antonius. Deze opleiding duurde negen maanden, waarbij ze naast haar werk twee avonden per week scholing volgde. ‘’Van 1979 tot 1986 heb ik op de IC gewerkt,’’ vertelt Alie. ‘’In die periode is mijn dochter geboren.’’

Hoewel Alie na haar bevalling nog een tijd op de IC werkzaam bleef, veranderde de zorg daar snel, vooral met de introductie van nieuwe technologieën zoals beademingsapparatuur. Het werd steeds moeilijker voor Alie om alle ontwikkelingen bij te houden. ‘’Ik probeerde nog wel in mijn vrije tijd bijscholing te volgen, maar op een gegeven moment kostte het zoveel tijd dat het niet meer haalbaar was’’, legt ze uit. Uiteindelijk besloot Alie terug te willen keren naar de reguliere afdeling, maar helaas was er op dat moment geen plek voor haar. Dit was het moment waarop Alie als oproepkracht aan de slag ging op verschillende afdelingen.

Vaste aanstelling

In 1994 werd Alie's echtgenoot ziek, waardoor hij thuis kwam te zitten. Alie vertelt: ‘’Op dat moment dacht ik: ‘ik moet weer aan het werk’. Omdat ik toen al zo lang als oproepkracht had gewerkt, kreeg ik een vaste aanstelling aangeboden.’’ Zo begon Alie op de kraamafdeling te werken. ‘’Toen mijn man op de wachtlijst kwam voor een harttransplantatie, konden we op elk moment worden opgeroepen om naar Utrecht te gaan, waardoor ik niet langer op de kraamafdeling kon blijven werken.’’

Alie maakte de overstap naar de polikliniek Chirurgie en de Spoedeisende Hulp, maar ze voelde zich daar niet op haar plek. ‘’Ik miste het werken aan het bed, want dát is voor mij echte zorg.’’ Uiteindelijk keerde ze terug naar de kraamafdeling. Ze vertelt: ‘’Na de harttransplantatie heb ik drie maanden zorgverlof opgenomen. In januari 1999 begon ik bij afdeling AB0, en daar werk ik nog steeds met veel plezier.’’

Verandering van de zorg door de jaren heen

Door de jaren heen is er veel veranderd binnen de zorg, iets wat Alie van dichtbij heeft meegemaakt. Ze vertelt: ‘’Vroeger ging alles heel anders. We brachten de patiënten zelf naar de dokter voor de onderzoeken. Tegenwoordig hebben we daar het patiëntenvervoer voor. Ook medicatie uitzetten deden we zelf, terwijl je nu alles per patiënt toegeleverd krijgt. Zo werken we nu ook met buizenpost voor het versturen van materialen of medicatie van de ene afdeling naar de andere. Dit bespaart veel loopwerk.’’ Het uniform dat tegenwoordig wordt gedragen, verschilt ook aanzienlijk van vroeger. Alie lacht: ‘’We droegen destijds korte uniformjurkjes en panty’s als de R in de maand zat. Daar kun je je nu bijna niets meer bij voorstellen.’’

De zorg is tegenwoordig veel sneller en efficiënter. Alie legt uit: ‘’Tegenwoordig wordt bij een opname al gelijk een ontslagdatum ingevuld. Vroeger lagen de patiënten veel langer in het ziekenhuis. Zo bleven patiënten die vroeger een nieuwe heup kregen wel drie maanden in het ziekenhuis. Dat kun je je nu niet meer voorstellen, omdat patiënten de volgende dag alweer met ontslag gaan.’’ Ook de digitalisering heeft een grote rol gespeeld in de verandering. ‘’Ik breng nu veel meer tijd door achter de computer en veel minder aan het bed. Vroeger zat je echt naast de patiënt terwijl je alles noteerde.’’

Afscheid en toekomstplannen

17 september was Alie's officiële laatste werkdag bij Antonius. ‘’Wat ik het meeste ga missen, is de zorg en mijn team,’’ vertelt ze. Hoewel ze afscheid neemt van haar werk, voelt het voor Alie nog niet alsof ze met pensioen gaat: ‘’Het zal heel moeilijk voor me zijn om echt afscheid te nemen. Ik heb een hele fijne tijd bij Antonius gehad. De sfeer was er altijd erg prettig.’’

Thuiszitten is dan ook niet haar plan. ‘’Als ik bij Antonius weg ben, wil ik graag een nul-urencontract. Ik heb al gehoord dat dat misschien mogelijk is, weliswaar niet hier, maar ergens anders.’’ Ze haalt inspiratie uit haar tante, die onlangs 100 jaar werd en nog steeds drie dagdelen als vrijwilliger werkt in het woonzorgcentrum Sint Theresia in Joure. ‘’Ze zegt altijd tegen me: ‘Alie, je moet blijven werken, dan word je net zo oud als ik.’ Dus ik ga zeker iets zoeken.’’

De eerste drie maanden na haar vertrek neemt Alie wat rust, maar in januari wil ze weer aan de slag. ‘’Ik kan gewoon niet thuiszitten; ik moet iets met de zorg te maken hebben’’, zegt Alie.