Zorgen doen we samen

Wijkverpleegkundige Gerda van der Meer geeft leiding aan een compact team van verpleegkundigen en (wijkzieken)verzorgenden. Binnen de thuiszorgtak van Antonius vormen kleinschaligheid en samenwerking de rode draad. Gerda vertelt haar verhaal.

Kort lijntje

‘Ons thuiszorgteam staat midden in de wijk’, vertelt wijkverpleegkundige Gerda van der Meer. Ze voelt zich erg verbonden met haar patiënten en team. Elk wijkteam beschikt over alle noodzakelijke kennis en ervaring om cliënten goed te ondersteunen. Zo nodig schakelen zij de deskundigheid van het Antonius Ziekenhuis in. ‘Het lijntje met de wond- en COPD-verpleegkundigen is heel kort.’ Die sterke verbinding is wat haar betreft de kracht van het Antonius. ‘We kunnen altijd de hulp van het ziekenhuis of andere thuiszorgteams inschakelen’, benadrukt Gerda. ‘Zorgen doen we samen.’

“Ik zorg graag voor anderen en tegelijkertijd wordt er ook goed voor mij gezorgd. Ik voel me gesteund door het Antonius en ik ben trots dat ik daar deel van uitmaak. Ik sta er nooit alleen voor.” 

Meebewegen

Gerda werkt al achttien jaar in de thuiszorg, waarvan de laatste twee jaar bij Antonius. ‘De sfeer is gemoedelijk en ik voel me vanaf mijn eerste werkdag heel welkom.’ De charme van haar werk schuilt in de variatie. Die grote verscheidenheid aan cliënten en ziektebeelden vraagt om een flexibele houding. Dat geldt in het bijzonder voor het contact met dementerenden. ‘Als je zo’n cliënt tegenspreekt, ga je botsen en dan wordt de verwarring alleen maar groter. Je moet dus voortdurend improviseren en meebewegen.’

“Geen dag of cliënt is hetzelfde, de afwisseling is enorm.” 

Wijk

De wijkverpleegkundige is zich er terdege van bewust dat zij te gast is bij haar cliënten. ‘Zodra ik de voordeur open, betreed ik hun privédomein en dus pas ik me aan.’ Gerda oordeelt niet over een rommelig of smoezelig interieur. ‘Ik heb maar te accepteren hoe anderen leven, ik laat iedereen in zijn en haar waarde.’

Voelsprieten

De thuiszorgprofessionals kijken altijd met een open en brede blik naar hun cliënten. ‘Als ik iemands wond verzorg, probeer ik ook te achterhalen of er andere problemen spelen.’ Door haar voelsprieten te gebruiken, kan ze mogelijke verergering voorkomen. ‘Onze signalerende rol is heel belangrijk.’

Ontwikkelen

Binnen het Antonius krijgt Gerda alle ruimte om zich verder te ontwikkelen. Zo volgt ze op dit moment de opleiding tot verpleegkundig consulent palliatieve zorg. ‘Ik wil mensen in hun laatste levensfase graag nog beter begeleiden en ondersteunen.’ Is dat niet heel zwaar? ‘Het is intensief en tegelijkertijd geeft het me veel voldoening. Naast de verdrietige momenten wordt er in de (thuis)zorg ook veel gelachen, verzekert de wijkverpleegkundige. ‘Humor kan helpen om het leed te verlichten’, vertelt Gerda. Als een palliatieve cliënt zegt: ‘Gerda, wat fijn dat je er was’, geeft mij dat heel veel energie.

“Er zíjn voor mensen, dat is mijn drijfveer.”