Van defensie naar de thuiszorg. Sjarre maakte op zijn 30e een carrièreswitch die hem bracht bij Antonius

Vergelijk het met een doelman die spits wordt, een wielrenner die gaat bobsleeën of een buschauffeur die een airbus gaat besturen. Het is niet uitgesloten dat het gebeurt, maar je hoort het zelden. Daarom speciaal aandacht voor Sjarre Nieuwhof. Na twaalf jaren in militaire dienst gooide hij vorig jaar het roer om. Tegenwoordig verdient hij zijn strepen in het thuiszorgteam van Balk, waar hij een zeer gewaardeerde kracht is als stagiair. “Of je nu 15 of 40 jaar bent, je moet doen wat je wilt.”

Nu heeft Sjarre met zijn dertig lentes nog een heel leven voor zich. Met zijn lengte, gespierde bouw en zijn dikke donkere baard is hij imposante verschijning. Maar achter dit harnas schuilt een lief en zorgzaam type. “Mijn ouders en mijn vriendin hebben mij altijd geschikt gevonden voor de zorg. Alleen duurde het even voordat ik dat zelf ook doorhad.”

Het leger in

Hij kreeg na zijn middelbare school al de kans om richting de zorg te gaan. “Maar ik was nog maar een puber en dacht ook zo. Het was toch niets voor mij om bij al die vrouwen in de klas te zitten? Ik had bouwtechniek gedaan en de opleiding Veiligheid Vakmanschap was mijn kans om in het leger te komen. Die kans heb ik gegrepen.”

Hij ging in 2016 op uitzending naar Irak om Koerdische soldaten te trainen om te vechten tegen de Islamitische Staat (IS). Vorig jaar nog vertrok hij voor een halfjaar naar Litouwen om te trainen voor eventuele crisis in het gebied. In zijn verlofperiode begon zijn zorghart te kriebelen en via de afdeling HR bij Antonius kwam hij contact met het thuiszorgteam Balk. “Kousen aantrekken en billen vegen. Dat was mijn beeld van thuiszorg. En hoewel ook die twee dingen bij het werk horen, is het werken in de thuiszorg veel meer en veel mooier dan ik dacht.”

Het ijs gebroken

Vooral van het contact met collega’s en cliënten geniet Sjarre. “Ik kom wel bij cliënten over de vloer die zelf vroeger ook in militaire dienst zijn geweest. Dan is het ijs snel gebroken en dan komen de oude verhalen op tafel. Maar in het begin moesten mensen ook wel wat wennen aan mij. Toen ik een mevrouw hielp met douchen vroeg ze me ietwat voorzichtig ‘je doet me toch niks, hè?’. Dat gevoel kon ik gelukkig snel wegnemen bij haar. ‘Maakt u zich geen zorgen. Ik ben hier om u te helpen, ik wacht wel bij de deur tot u klaar bent en mocht u hulp nodig hebben dan ben ik er voor u.’ En toen was het klaar.”

Ambulance

Sjarre wil dolgraag in de zorg blijven werken. En hoewel hij de thuiszorg iedereen aanraadt, kruipt bij hem het bloed waar het niet gaan kan. Hij mist soms de adrenaline van zijn werk bij defensie. “Daarom lijkt het mij het mooist om uiteindelijk chauffeur op de ambulance te worden. Een mooie mix van wat ik kan. Ik ben zorgzaam, maar kan ook goed de rust bewaren in hectische situaties. Maar om daar klaar voor te zijn, kan ik niet zonder deze ervaringen uit de thuiszorg. Ik geniet er echt van!”