Thuis op de spoedeisende hulp

De zesjarige Sietske Veenje wilde maar één ding: arts worden. Niets kon haar tegenhouden, met succes, want tegenwoordig vind je haar op de spoedeisende hulp en eerste harthulp van het ziekenhuis. Daar werkt ze als basisarts (ANIOS). De begeleiding, het betrokken team en de sfeer in het ziekenhuis zorgden ervoor dat ze snel groeide in haar rol tot een zelfverzekerde arts. Ook weet ze waarin ze zich straks wil specialiseren. Ze vertelt je graag haar verhaal.

Mensendokter

‘Vroeger wilde ik dierenarts worden, tot een ziek lammetje op de boerderij van mijn opa en oma een spuitje kreeg,’ vertelt Sietske. ‘Ik moest zo huilen dat ik toen en daar besloot: ik word mensendokter. Noem het naïef of juist gedreven, maar ik had geen plan B. Ik wilde niets anders worden, zijn dan arts.’ Enthousiast vertelt ze verder: ‘Het is ook gewoon een mooi vak. Ik vind het fascinerend hoe ons lichaam in elkaar zit. Kijk maar eens naar je hand. Je voelt alles wat je aanraakt en je kunt elke vinger bewegen door alle pezen die samenwerken. Ik kan mij daarover zo verwonderen.’

Sietske Veenje, basisarts (ANIOS) op de SEH

Vertrouwen op mezelf

Inmiddels werkt Sietske alweer een jaar als ANIOS op de spoedeisende hulp (SEH). Daar ontwikkelde zij zich van net afgestudeerde met een felbegeerd diploma in haar hand tot een zelfverzekerde en zelfbewuste arts. Sietske: ‘Toen ik afstudeerde was ik op papier arts, maar zo voelde ik mij niet. Ik moest echt groeien in mijn rol.’ Het dienstdoende team op de SEH bestaat uit verpleegkundigen, één spoedarts en twee ANIOS. Soms is er ook een coassistent of een huisarts in opleiding bij. Vooral de begeleiding en het kleine, betrokken team vindt Sietske prettig in het Antonius Ziekenhuis: ‘Ik krijg goede begeleiding, zodat ik onder andere ook leer te vertrouwen op mezelf als arts. Als ik het even niet weet, dan is het team er voor mij. Dat maakt deze ervaring heel fijn. Natuurlijk, word ik ook weleens in het diepe gegooid, maar dat vind ik een uitdaging. Ik weet dat er altijd iemand meekijkt en -luistert; ze laten mij niet verzuipen.’

Een dag op de SEH

Elke dag is anders op de spoedeisende hulp. Daarom schetst Sietske een ‘typische’ dag op de SEH: ‘De dagdienst begint vaak met een röntgenfotobespreking samen met de radioloog en traumachirurg. Dan bespreken we alle foto’s van patiënten van de dag ervoor. Een soort dubbelcheck. Hebben we niets gemist? Hebben we goed gehandeld? Na de bespreking gaan we naar patiënten toe – of niet. Als er geen patiënten zijn, geven we elkaar presentaties. Bijvoorbeeld over nieuwe ontwikkelingen in het vakgebied, een interessante casus of het opfrissen en kritisch bekijken van ‘standaardprocedures’. In de loop van de dag druppelen patiënten vaak binnen met de meest uiteenlopende klachten. Daarom geven we elke patiënt een kleur, om een inschatting te maken hoe ernstig de klachten zijn. Rood is bijvoorbeeld levensbedreigend en groen is niet urgent.’

Puzzelen met de SEH verpleegkundige

‘De SEH verpleegkundige is heel belangrijk op onze afdeling. De coördinerend SEH verpleegkundige zorgt dat alle binnenkomende patiënten goed geholpen worden, en onderhoudt onder andere contact met de aankomende ambulances. De SEH verpleegkundigen in het team doen de eerste opvang van de patiënt en de familie. Ze kijken goed hoe ernstig de situatie is, de zogenoemde triage. Ook zorgt deze collega ervoor dat de eerste onderzoeken starten. Die neemt bijvoorbeeld bloed af, laat röntgenfoto’s maken of zorgt voor een urineonderzoek,’ zegt Sietske. ‘Daarna ga ik in gesprek met de patiënt, zodat ik een beter beeld krijg van de klachten, maar ook van de situatie en de patiënt zelf. Het voelt als een puzzel die ik moet oplossen. Kijk, een botbreuk is een botbreuk, maar wanneer iemand binnenkomt met onduidelijkere klachten, zoals buikpijn - dan kan dat van alles indiceren. Wat kan het zijn? Of, wat is het in ieder geval niet? Soms is het vooral belangrijk om ernstige zaken uit te sluiten.’

 

Verantwoordelijkheid

Overdag heeft Sietske een heel team om zich heen en zijn de specialisten allemaal in het ziekenhuis. ’s Nachts is dat heel anders: ‘Dan ben je in principe alleen; de enige arts op de SEH. Specialisten zijn telefonisch te bereiken en komen alleen naar de SEH als dat echt nodig is,’ vertelt Sietske. ‘Ik werd snel zelfstandig en leerde in de nacht écht op mezelf te vertrouwen. Je moet dan veel sneller beslissingen nemen, waarbij je die overdag laagdrempeliger kunt laten checken. Gelukkig staan heel ervaren verpleegkundigen naast mij, waarmee ik altijd kan overleggen. Maar, uiteindelijk moet ik op zo’n moment beslissen en ben ik degene die verantwoordelijk is.’

Specialiseren

De spoedeisende hulp is de plek waar Sietske zich thuis voelt. Sietske: ‘Door dit team, de begeleiding en de hele sfeer in het ziekenhuis kwam ik erachter dat dit is wat ik wil. Daarom ga ik mijn uiterste best doen om mij te specialiseren als SEH-arts.’ Met een lach vervolgt ze: ‘Ook hiervoor heb ik geen plan B. En, mocht het toch niet lukken? Dan vertrouw ik er volledig op dat ik alsnog op een plek kom die helemaal bij mij past.’

 

 

 

Team SEH Antonius Ziekenhuis

Hollen of stilstaan, patiënten van 0 tot 100 jaar, van klein traumatologisch letsel tot levensbedreigende verstoringen in vitale functies. Uitdagingen waar we binnen de spoedeisende hulp dagelijks mee te maken hebben, maar waar we ons met een enthousiast en professioneel team goed doorheen slaan. Dit team bestaat uit receptionisten, SEH verpleegkundigen (in opleiding), SEH artsen, basisartsen (ANIOS) en arts-assistenten.

De samenwerking binnen het team én met andere afdelingen maakt het werken binnen de Antonius Ziekenhuis bijzonder. Bij piekmomenten kan altijd hulp worden ingeschakeld van andere afdelingen en disciplines. Een samenwerking waar we trots op zijn en waarmee we een patiënttevredenheid van 8,7 behalen.

Binnen de Antonius Ziekenhuis blijven we de zorg en onszelf voortdurend verbeteren en ontwikkelen. Zo heeft iedere collega binnen de spoedeisende hulp een eigen aandachtsgebied, waardoor we up-to-date blijven.