‘Het wondzorgteam krijgt van mij een dikke tien’
Wiebe Pieter Zijlstra (87) uit Heeg is een tevreden mens. Ondanks lichamelijke ongemakken zoals diabetes en ‘swakke knibbels’ woont hij nog steeds zelfstandig. Dat is mede te danken aan de thuiszorg- en wondzorgteams van het Antonius. ‘Ik zou ze niet graag willen missen, ze krijgen van mij een dikke tien.’
Diabetes kan leiden tot slechte doorbloeding waardoor wondjes ontstaan. Zo ook bij Zijlstra die al jarenlang met chronische voetwonden kampt. Voor de controle en behandeling moest hij eerder regelmatig naar het ziekenhuis in Sneek. ‘In het begin vond ik dat nog wel een leuk uitje, maar uiteindelijk moest ik wel vier keer per week naar Antonius. Toen werd het wel een belasting.’
Vertrouwde handen
Omdat meer wondpatiënten daar tegenaan liepen, kwam het Antonius twee jaar geleden in actie. Er werd een speciaal wondzorgteam opgericht, dat Súdwest Fryslân, Waadhoeke en de Fryske Marren bestrijkt. Zijlstra krijgt elke week bezoek van een wondverpleegkundige die zijn wonden beoordeelt, schoonmaakt en zo nodig de wondbehandeling bijstelt. Ook maakt ze elke keer foto’s van de wonden om de voortgang te kunnen monitoren. ‘De wondverpleegkundigen zijn heel deskundig, ik ben in vertrouwde handen’, verzekert hij.
Ook de informatievoorziening gooit hoge ogen. ‘De verpleegkundigen vertellen altijd precies wat ze gaan doen en alles gaat in overleg. Dat stel ik op prijs.’ Zo mogelijk steekt Zijlstra zelf ook de handen uit z’n mouwen. ‘Als de verpleegkundige de zwachtels verwijdert, rol ik ze op. Soms gaat het scheef en dan lijkt het wel een Spoetnik-raket, haha.’ Wondverpleegkundige Linda Folkerts kan de hulp van haar cliënt wel waarderen. ‘Vaak is het echt teamwork.’
Kort lijntje
Behalve het wekelijkse consult van de wondverpleegkundige krijgt Zijlstra tweemaal daags thuiszorg van Antonius. ‘Zij helpen mij met wassen, aankleden, verbandwissels en zwachtelen’, legt de tachtiger uit. Omdat de verpleegkundigen zo vaak over de vloer komen, merken ze veranderingen in Zijlstra’s gezondheid direct op. ‘Als het wondbeeld verslechtert, meld ik dat direct aan het wondzorgteam’, vertelt Janny Ykema, thuiszorgverpleegkundige bij Antonius in Heeg. ‘Dat lijntje is heel kort.’
Ook als de verpleegkundigen niet in de buurt zijn, voelt Zijlstra zich veilig. ‘Mocht ik vallen, dan activeer ik mijn persoonsalarmering. In dat geval staan de hulptroepen binnen enkele minuten op de stoep.’
Visje
Naast de zorg vanuit het Antonius krijgt Zijlstra ook huishoudelijke hulp. De boodschappen worden eveneens bij hem thuis afgeleverd en voor de kapster hoeft hij evenmin de deur uit. ‘Ik hoef maar een kik te geven en ze zijn er al.’ En o ja, de buurvrouw brengt regelmatig een visje. ‘Zonder al die hulpvaardige mensen had ik al lang in een tehuis gezeten’, beseft hij.
Ondanks zijn beperkingen staat Zijlstra volop in het leven. ‘Ik ga naar de zorgboerderij, ik speel keyboard en ik geniet van de natuur. Ik hoop honderd jaar te worden en dat gaat vast lukken’, klinkt het optimistisch. ‘Ja, ik sta positief in het leven.’